مجموعه ی استخوانی حاضر در این ناحیه شامل هشت استخوان کوچک و دو استخوان ساعد است. همچنین حضور کانال کارپال در قسمت قدامی مچ که محل عبور اعصاب و تندون های دست است از اهمیت بسیاری برخوردار است.

مواردی همچون ضربه ی مستقیم، افتادن روی زمین در حالی که کف دست باز است، پوکی استخوان و آرتروز می تواند از مهمترین عوامل تاثیرگذار بر شکستگی مچ دست باشد. به همین دلیل توصیه می شود، به دنبال بروز عارضه، حتما به پزشک مراجعه کرده و با تهیه عکس رادیولوژی (X-Ray) و در صورت نیاز ام ار ای یا اسکن (Scan or MRI) به بررسی کامل ناحیه بپردازید تا از بروز آسیب های ثانویه جلوگیری کنید. در ادامه به بررسی شایعترین شکستگی های ناحیه مچ خواهیم پرداخت.

شکستگی انتهای استخوان رادیوس (ِDistal of Radius fracture):

شکستگی یک سوم انتهای استخوان رادیوس معمولا با دررفتگی مفصل مچ دست همراه است که به آن شکسگی گالیازی (Galeazzi Fx) نیز میگویند. این شکستگی در بزرگسالان، به دنبال افتادن یا زمین خوردن روی ناحیه مچ دست رخ میدهد. این شکستگی در بسیاری از موارد همراه با جابجایی استخوان شکسته شده است که جهت درمان، جراحی و فیکس کردن نواحی شکستگی گزینه اول درمان است. اما اگر ناحیه شکستگی دچار جابجایی نباشد، می توان ناحیه را گچ با آتل های تخصصی بی حرکت کرد.

وقوع شکستگی انتهای رادیوس در اطفال بسیار شایع است. علت این موضوع کم بودن قوای استخوانی و همچنین نقص فشاری تنه ی استخوان است. تفاوت بروز شکستگی این ناحیه در اطفال و بزرگسالان در میزان جابجایی استخوان شکسته شده است، که در اطفال معمولا جابجایی زیادی در ناحیه شکستگی دیده نمی شود. در صورتی که شکستگی به دنبال اعمال نیروی فشاری باشد، موجب ایجاد بر امدگی در اطراف انتهای استخوان رادیوس میگردد که به ان شکستگی تروس (Torus Fx) می گویند. اما اگر بصورت یک خط شکستگی کوچک در انتهای استخوان نمایان شود، بیانگر شکستگی ترکه سبز (Greenstick Fx) است. در هر دو مورد، با در نظر گرفتن میزان آسیب وارده، میتوان از درمان های غیرجراحی استفاده کرد.

شکسگی کالیس، شکستگی انتهای استخوان رادیوس است که شایعترین شکستگی ناحیه مچ در بزرگسالان است و که به دنبال زمین خوردن رخ میدهد. در این ضایعه، قسمت شکسته شده ی استخوان، علاوه بر جابجایی دچار چرخش نیز میگردد. گزینه ی درمان با توجه به میزان جابجایی و چرخش ناحیه شکسته شده جراحی ناحیه است.

در بین هشت استخوان کوچک ناحیه مچ، استخوان اسکفویید (Scaphoid Bone) شایعترین استخوانی است که دچار شکستگی می گردد. در صورت شکستگی این استخوان، در ناحیه بین شست دست و انگشت اشاره بیمار دچار درد است. تشخیص شکستگی این استخوان، در یک تا دو روز اول بروز ضایعه مشکل است و بهتر است هفت تا ده روز پس از بروز ضایعه از ناحیه عکس گرفته شود. موضوع اصلی در این شکستگی دیر جوش خوردن (Delayed union) یا جوش نخوردن (Ununion) ناحیه شکستگی است زیرا خونرسانی به این ناحیه بسیار ضعیف (Avascular necrosis) است.

نکته ی بسیار حائز اهمیت در پروسه ی درمان شکستگی های ناحیه مچ، احیای دامنه حرکتی پس از مراحل درمان گچ گرفتن و بخصوص جراحی است. به دنبال گچ و جراحی ناحیه مچ، این ناحیه به شدت دچار محدودیت حرکتی می شود که اگر درمان فیزیوتراپی تخصصی، در زمان مناسب و با تکنیک مناسب انجام نشود می تواند عوارض جبران ناپذیری به همراه داشته باشد.

فیزیوتراپی می تواند با استفاده از دستگاه هایی چون التراسوند، لیزر پرتوان، الکتروتراپی و تکنیک های دستی تخصصی به احیای قدرت و دامنه حرکتی دست کمک شایانی کرده و شرایط بازگشت به زندگی عادی را برای فرد ایجاد کند.

بخاطر داشته باشید که پس از بازکردن گچ یا انجام جراحی ناحیه، برای جبران ضعف های عضلانی ایجاد شده و کنترل درد و بازگشت به شرایط ایده ال قبل از شکستگی، حتما نیاز به انجام تمرینات و برنامه ی دقیق فیزیوتراپی خواهید داشت.